Geboren in hartje Antwerpen in 1982. Opgegroeid in een warm nest en intussen zelf gesetteld met mijn gezin, op de boerenbuiten in Hoevenen. Getrouwd met mijn jeugdliefde Wim, mama van Finn, Mathis* en Emilia. Ik hou van mijn ochtendkoffie en van onze bijna-witte Golden Retriever, Jack. Ik volg mijn buikgevoel zoveel ik kan. Als kind deed ik niets liever dan knutselen en creatief bezig zijn, en dat is vandaag eigenlijk nog altijd zo, maar vraag me niet om een herkenbaar paard te tekenen, want het zou net zo goed een hond of een koe kunnen zijn. 

Familie en vrienden zouden me omschrijven als een enthousiast gevoelsmens. Voelsprieten all over the place. Ik hou van cocoonen, van lekker uit eten gaan. De dag begint pas echt als ik mijn koffie gedronken heb. Ik maak lijstjes van echt álles. Ik denk dat ik op het randje zit van meer plannen dan doen. Ik hou van e-boeken kopen aan een sneller tempo dan dat ik ze gelezen krijg. Van daten met mijn man, en met mijn vriendinnen. ’s Morgens als iedereen het huis uit is mijn koffie drinken. ’s Avonds een glas wijn uitschenken. De babbels met mijn kinderen die opkomen wanneer ze eigenlijk moeten gaan slapen. Podcasts in mijn oren tijdens het werk. Borrelnootjes. Sushi. Frietjes van de frituur. Eigenlijk eten tout court.

Ik studeerde ooit af met een master Toegepaste Economische Wetenschappen, en na mijn studies rolde ik van de ene marketingjob in de andere. Nadat we in 2013 ons tweede zoontje vlak voor zijn geboorte verloren door een navelstrengongeluk, veranderde alles. Ik besloot niet meer terug te gaan naar mijn oude job en startte na een tijdje mijn eigen zaak als gezins- en huwelijksfotograaf. De voldoening en de rust die ik elke dag voel door te doen wat zo kort bij mezelf staat, is heel bijzonder. 

Een belangrijk stuk dat altijd en overal al aanwezig is geweest, is memory keeping. Dat begon al als kind. Ik plakte cinematicketjes, briefjes en prulletjes in plakboeken, schreef dagboeken vol. Door de jaren heen is mijn manier van memory keeping veranderd, maar het achterliggende idee van koesteren van wat er is, is nog exact hetzelfde. Ik ben een stuk minimalistischer geworden, dat sowieso. Mijn mantra? Je hoeft niet alles te bewaren, in tegendeel: hoe selectiever je bent, hoe waardevoller dat wat overblijft. En als de overwhelm wegvalt, is er alleen nog de essentie: je heel hard bewust zijn van wat er is en daarvan kunnen genieten. Dat geloof ik echt!

En vanuit die overtuiging is Pupelle ontstaan. Het nog ontbrekende stukje, het verlengstukje van wie ik ben als persoon en als fotograaf. Als mama wéét ik hoe snel je cameraroll volloopt met foto's en video's. En hoe het gevoel knaagt er iets mee te moeten doen. Gevoelens waar niemand blij van wordt. Been there, done that (got the t-shirt). Het gevoel van niet weten waar te beginnen, het gevoel jaren achter te staan - want plots heb je echt wel een massa aan emotionele herinneringen - ik ken het maar al te goed.

Laten we het samen doen. Je bent hier op exact de juiste plek. Laat mij je begeleiden naar minder overwhelm. Ik ga nog eens koffie halen. Neem er zelf ook iets bij, zet je neer en scroll even door mijn website. Misschien voel je wel dat ik iets voor jou kan betekenen. Stuur je me een berichtje om hallo te zeggen?

over plakboeken en frietjes van de frituur.

Mijn verhaal